Aminozuur

Aminozuren zijn kleurloze kristallen met een smeltpunt van meer dan 200 ℃, veel hoger dan dat van gewone organische verbindingen.   A -aminozuren hebben zure, zoete, bittere en frisse smaak.   Monosodium glutamaat en glycine zijn de meest gebruikte Umami -smaakstoffen.   Aminozuren zijn over het algemeen oplosbaar in water-, zuur- en alkali -oplossingen, onoplosbaar of enigszins oplosbaar in organische oplosmiddelen zoals ethanol of ether.   De oplosbaarheid van aminozuren in water varieert sterk. Tyrosine heeft bijvoorbeeld de laagste oplosbaarheid. Bij 25 ℃ is slechts 0,045 g tyrosine opgelost in 100 g water, maar de oplosbaarheid van tyrosine is groter in heet water.   Lysine en arginine bestaan ​​vaak in de vorm van hydrochloride, omdat ze gemakkelijk oplosbaar zijn in water en moeilijk te kristalliseren zijn als gevolg van deliquescentie

(1) Kleur en kleur: allerlei veel voorkomende aminozuren zijn gemakkelijk te worden kleurloze kristallen, en de kristalvorm varieert met de structuur van aminozuren.   L-glutaminezuur is bijvoorbeeld een vierhoekige kolomkristal en D-glutaminezuur is een diamantvlokkristal.

(2) Smeltpunt: het smeltpunt van aminozuurkristallisatie is hoog, in het algemeen op 200 ~ 300 ℃, en veel aminozuren zullen uiteenvallen in amine en CO2 bij het bereiken of naderen van het smeltpunt.

(3) Oplosbaarheid: de meeste aminozuren zijn oplosbaar in water.   De oplosbaarheid van verschillende aminozuren in water is anders, zoals lysine, arginine, proline -oplosbaarheid is groter, tyrosine, cysteïne, histidine -oplosbaarheid is erg klein.   Verschillende aminozuren zijn oplosbaar in sterke basen en zuren.   Maar aminozuren zijn onoplosbaar of enigszins oplosbaar in ethanol.

(4) Smaaksensatie: aminozuren en hun derivaten hebben een bepaald smaaksensatie, zoals zuur, zoet, bitter en zout.   De soorten smaak zijn gerelateerd aan de soorten en stereoscopische structuur van aminozuren.   Over het algemeen hebben aminozuren van het D-type een zoete smaak, en hun zoete smaakintensiteit is hoger dan de overeenkomstige aminozuren van het L-type.

(5) UV -absorptie -kenmerken: allerlei veel voorkomende aminozuren hebben geen absorptievermogen tot zichtbaar licht.   Maar tyrosine, tryptofaan en fenylalanine hebben een duidelijke lichtabsorptie in het UV -gebied.   Deze drie aminozuren worden gevonden in de meeste eiwitten, vooral tyrosine.   Daarom kunnen de UV -absorptiekarakteristieken bij 280 Nm worden gebruikt om het eiwitgehalte kwantitatief te detecteren.   

Een belangrijke optische eigenschap van aminozuren is hun opname van licht.   Alle 20 soorten PR-AA hebben lichtabsorptie in zichtbaar gebied en hebben allemaal een licht absorptie in het verre ultraviolette gebied (<220 Nm). Slechts drie soorten AA hebben een lichtabsorptievermogen in ultraviolet gebied (nabij ultraviolet gebied) (220 nm ~ 300 nm). Deze drie soorten aminozuren zijn fenylalanine, tyrosine en tryptofaan, omdat hun R -groep benzeenring bevat geconjugeerd dubbele bindingssysteem.

De maximale lichtabsorptie van fenylalanine AA is 259 nm, de maximale lichtabsorptie van tyroaa is 278 nm en de maximale lichtabsorptie van chroma AA is 279 nm. Eiwit bevat in het algemeen deze drie AA -residuen, dus de maximale lichtabsorptie is ongeveer 280 nm golflengte, dus het kan worden gebruikt om gemakkelijk het gehalte aan eiwit te bepalen.   Spectrofotometrische bepaling van het eiwitgehalte is gebaseerd op lambert-bierwetgeving.   De absorptiewaarde van eiwitoplossing bij 280 Nm is evenredig met de concentratie ervan.